روزنامه نگاری فقط یک شغل نیست 

فیلم با جنگ ویتنام آغاز می‌شود و در لحظات ابتدایی فکر می‌کنیم با فیلمی جنگی طرفیم اما در ادامه گفت‌و‌گویی بین دنیل اسپرگ و رابرت مک‌نامارا (وزیر دفاع آمریکا) را می‌بینیم؛ این گفت‌و‌گو به ما نشان می‌دهد وضعیت آمریکا در جنگ چندان خوب نیست و حتی نسبت به قبل بدتر شده است.

دنیل اسپرگ اسناد محرمانه پنتاگون را مشاهده می‌کند؛ اسنادی که نشان می‌دهد ترومن، آیزنهاور، کندی و جانسون به‌صورت متوالی مردم آمریکا و کنگره را فریب داده‌اند و نیکسون، رئیس‌جمهور وقت آمریکا هم این‌کار را ادامه می‌دهد. اسپرگ از اسناد به‌صورت مخفیانه کپی می‌گیرد. اسناد به‌دست نیویورک‌تایمز می‌رسد که آنها را چاپ می‌کند و به‌همین دلیل هم به‌طور موقت توقیف می‌شود.

همزمان با این اتفاقات، کاترین گراهام مالک واشنگتن‌پست را می‌شناسیم که بعد از مرگ شوهرش به‌تازگی به مدیریت روزنامه رسیده و در‌حال تبدیل آن از یک شرکت خانوادگی به یک شرکت سهامی عام است و قراردادی با بانکداران امضا می‌شود که نکته ای مهم در فیلمنامه است (در بخشی از قرارداد تاکید می‌شود که درصورت بروز شرایط اضطراری، تا یک هفته بانکداران می‌توانند عقب بکشند). شخصیت کاترین گراهام باید در اوایل مدیریت خود تصمیمات مهمی بگیرد؛ اول درخصوص تبدیل شرکت به سهامی عام و سپس انتشار اسناد پنتاگون؛ بازی مریل استریپ تردید و مسئولیت‌پذیری و رسیدن از تردید به قاطعیت را به‌خوبی برای‌مان باور‌پذیر می‌کند (لازم به ذکر است در‌واقعیت هم کاترین گراهام نقش مهمی در انتشار اسناد داشت).

شخصیت بردلی را هم از اولین حضور او در فیلم (سکانس صحبت‌کردنش با کاترین گراهام) می‌شناسیم؛ او روی کارش حساس است و می‌گوید «آنها نمی‌توانند به ما بگویند چه‌چیزی را چاپ کنیم یا نکنیم، فقط به این دلیل که از آن چیزی که چاپ کرده‌ایم خوش‌شان نمی‌آید.» شجاع است و در بدترین شرایط (توقیف تایمز) هم سر حرفش می‌ماند؛ بعد از انتشار اسناد توسط تایمز، او مدام تلاش می‌کند به اسناد دسترسی پیدا کند و این‌گونه می‌فهمیم او به روزنامه‌نگاری فقط به‌چشم شغل نگاه نمی‌کند، به‌عنوان مسئولیت نگاه می‌کند؛ او همیشه روی اصولش پافشاری می‌کند. شخصیت او هم معادل واقعی دارد و بازی خوب تام هنکس هم که دیگر اظهر‌من‌الشمس است. 

مک‌نامارا، وزیر جنگ آمریکا دوست خانم گراهام است و در فیلم از زبان اسپرگ می‌شنویم که او این تحقیقات را نه برای نسل‌های آینده یا استادان دانشگاه بلکه به‌خاطر عذاب وجدانش نوشته است؛ با وجود تحقیقات بسیار مفیدش درباره جنگ، آنها را پنهان کرده و با انتشار اسناد از سوی تایمز و پست، آبرویش در خطر است.

تم اصلی فیلم روزنامه‌نگاری است: نه به‌عنوان شغل بلکه به‌مثابه مسئولیت. روزنامه‌ها به‌عنوان رسانه با انجام وظایف‌شان به‌قول بردلی «به‌عنوان افسار صاحبان قدرت عمل می‌کنند». در بخش آخر فیلم روزنامه‌نگاران واشنگتن‌پست به همین دلیل تصمیم می‌گیرند وارد جنگ با نیکسون شوند.

عدم پیروی رئیس‌جمهور‌های آمریکا از قانون و نقش زنان در جامعه از موضوعات دیگری هستند که به‌صورت فرعی مطرح می‌شوند؛ در زمانی که دولتمردان به قانون پایبند نیستند، روزنامه‌ها با‌حضور فعال در جامعه تلاش می‌کنند از قانون دفاع و قدرت‌شان را کنترل کنند.

فیلمنامه ضعف‌هایی دارد؛ زمان بسیاری صرف شناخت شخصیت کاترین گراهام و تلاش او برای حضور موثر در جامعه مردسالار می‌شود و این مساله پیام اصلی فیلم (روزنامه‌نگاری به‌مثابه یک مسئولیت) را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد.

برخی دیالوگ‌ها اگر‌چه در راستای تم اصلی هستند اما باعث کلیشه‌ای‌شدن فیلم شده و از باورپذیری فیلم می‌کاهند و آن را به سمت‌و‌سوی شعاری‌شدن می‌برند؛ دیالوگ‌هایی مثل «ما می‌بازیم، کشورمون می‌بازه، نیکسون می‌بره چون ما ترسوایم، چون تنها راه دفاع از حق انتشاره.»

همچنین چون فیلم بر اساس داستانی واقعی ساخته شده و معلوم است در پایان چه می‌شود (اسناد منتشر می‌شوند و دادگاه به‌نفع روزنامه‌ها رای می‌دهد) حتی موسیقی فوق‌العاده و تاکید بر آخرین ضرب‌الاجل چاپ و نمایش چهره نگران بردلی (تام هنکس) که به ساعت دوخته شده هم تعلیق لازم را ایجاد نمی‌کند که البته این مساله به‌هیچ وجه ضعف فیلم محسوب نمی‌شود.

پست فیلمی با کارگردانی خوب اسپیلبرگ و بازی خوب تام هنکس و مریل استریپ است اما ضعف‌هایی در فیلمنامه دارد و بخش‌هایی از فیلم به‌سمت شعاری‌بودن حرکت می‌کند.